تنهایی

سلام ببین محبوبه بهم حق بده که اصلا سری به وبلاگم نزنم بعد از یک قرنی که اومدم هیج کس برام نظر نذاشته هیشکی منو دوست نداره اصلا دیگه نمیام. همون بهتر که یوزنیمم یادم بره. بعدشم هر وقت میام وبلاگم یاد غم و غصه هام می افتم چون خاطرات افسردگی هام توشه. فکر کنم وبلاگم دوست دوران بیکاریم که باهاش درد ودل کنم هر چند که کسی به غیر از محبوبه نمی خونه.